Rozdział 7

              Była sfrustrowana i zła. Właściwie nie zła, ale wściekła. Mimo, że kończył się marzec, nadal nie natrafiła na chociażby śladowy trop zleceniodawcy ataków. Nie wiedziała kto za tym stoi. Catherine także jej nie mogła pomóc. Albo nie chciała, królowa matka nie pałała w końcu sympatią do bękarta męża. Aniela nie miała o to do niej pretensji, jednak przywykła do tego, że jeśli ktoś coś obiecuje, to danego słowa dotrzymuje. Najwyraźniej tutaj to się nie sprawdzało. Tu tylko wiele rzeczy obiecywano i nic poza tym.

                Wstała bardzo wcześnie, słońce dopiero wychylało się zza horyzontu. Wstała ostrożnie, nie chcąc zbudzić swoich służek. Nie cierpiała ich. Naprawdę, potrafiła sama się ubrać, uczesać, umalować i wykąpać. To miłe, że pilnowały, aby w kominku palił się ogień, woda w wannie była ciepła, na misce leżały owoce do przegryzania... doceniała to. Jednak przywykła do większej samodzielności. I naprawdę nie lubiła kiedy ktoś oglądał ją nago. Zakładając grubą bieliznę z wełny (była strasznym zmarzluchem) przypomniała sobie sytuację z Sebastianem. Od razu zarumieniła się na samą myśl, że widziała go w kąpieli. Co prawda tylko przez chwile, bo była zbyt zajęta zabiciem skrytobójcy, a potem zniknięciem w tajnym przejściu, ale mimo wszystko był bez ubrań.

                Otrząśnij się. Masz wyjść za tego, kogo wskaże ci Catherine de Medici. I na pewno nie będzie to Bash - zganiła się w myślach, wciągając na siebie zieloną, grubą suknię pozbawioną większych ozdobników. Potem narzuciła na siebie płaszcz, założyła buty, chwyciła w ręce parę rękawic i cicho wyszła z pokoju. Zamek powoli budził się do życia. Większość służby była już na nogach, przemykali się korytarzami, spiesząc się, aby wypełnić swe obowiązki. Nie zwracała na nich najmniejszej uwagi. Musiała coś zrobić. Bezczynność ją dobijała. Nie cierpiała siedzenia w miejscu. Nie interesowały ją dworskie zabawy, plotki, ani udział w ucztach.

                Wyszła na zewnątrz. Poranek, mimo wszystko, był dość mroźny. Podszedł do niej jakiś mężczyzna i zapytał, co może dla niej zrobić. Wpadła na pewien pomysł.

                - Znajdź mi człowieka odpowiedzialnego za pole łucznicze. Chcę poćwiczyć - odparła, a kiedy ten dziwnie na nią spojrzał, dodała opryskliwie : - Jestem gościem królowej matki. Naprawdę nie chcesz, abym powtórzyła swoją prośbę jeszcze raz- kiedy ten odszedł, uśmiechnęła się lekko. Tak, łuk to dobra forma rozrywki. Będzie mogła na chwilę skupić się na czymś innym niż błękitne oczy Sebastiana de Poitiers.

                Po upływie kilkunastu minut stała już, naciągając cięciwę. Wycelowała w tarczę i puściła strzałę. Ta ze świstem pomknęła w kierunku celu, aby po chwili utkwić w jego centrum. Od razu sięgnęła po następną. Wykonywała te ruchy mechanicznie, ale mimo wszystko sama czynność absorbowała jej uwagę wystarczająco. Nie myślała o swoich problemach.

                Usłyszała kroki zmierzające dość szybko w jej stronę. Odwróciła się i dostrzegła samego króla. Kiedy Francis był wystarczająco blisko, ukłoniła mu się.

                - Wasza Wysokość... - powiedziała, a on machnął jedynie ręką. Uśmiechnął się nieco.

                - Proszę... darujmy sobie tytuły kiedy jesteśmy sami. Mów mi Francis... obserwowałem cię dłuższy czas. Naprawdę dobrze strzelasz, moja droga - odparł. Spojrzała na niego uważnie. Był nieco drobniejszy od starszego brata, urodę odziedziczył zdecydowanie po matce. Nie miała przyjemności spotkać króla Henry'ego osobiście, ale widziała go na portretach i żaden z dwójki jego starszych synów nie był do niego podobny. Według niej, na szczęście nie. Obaj mieli gęste włosy, jasne oczy, nie byli aż tak barczyści. No i nie mieli takiego mniemania o sobie jak ich ojciec.

                - Dziękuje, wasza... Francis - roześmiała się. Cóż, to przyzwyczajenia robią z człowiekiem.

                - Musiałaś mieć dobrych nauczycieli - kontynuował temat, a ona zastanawiała się dokąd tak naprawdę zmierza ta rozmowa. Po co król wstawałby tak wcześnie i przychodził tutaj, zamiast zjeść śniadanie w ciepłej komnacie, a potem zająć się własnymi obowiązkami. Najwyraźniej też go coś trapiło. Albo ktoś. W sumie mogłaby wymienić dwa imiona. Milena. I Mary. Och, oczywiście, że wiedziała o jego romansie i tym całym planie. Uważała, ze to głupie i egoistyczne z jego strony, że chce dla kobiety zostawić tron, rodzinę... praktycznie wszystko. Francja była naprawdę w kiepskiej sytuacji i to było, zdaniem dziewczyny, zwykłe tchórzostwo i ignorancja. Ale sama nigdy nie była zakochana. Więc wolała nie oceniać, skoro sama nie doznała miłości i nie wiedziała o niej nic.

                - Owszem, nie narzekam. Chociaż to dziewczęcy kaprys, nic takiego - mówiła lekceważącym tonem, wzruszając przy tym ramionami. Nie chciała, aby nabrał podejrzeń. Co prawda Bractwo wyraziło zgodę na to, aby młody monarcha poznał sekret ich istnienia, jednak ona wolała poczekać, bo, jak widać, podzielenie się tą informacją z Catherine nic jej nie dało, poza niewygodnym zobowiązaniem. Nie chciała drugi raz popełniać tego samego błędu. Co prawda wątpiła, aby Francis chciał coś w zamian za pomoc przy dotarciu do ludzi, którzy chcą zabić mu brata, ale na razie wolała się nie ujawniać. Przynajmniej dopóki nie będzie to naprawdę konieczne.

                - Nauczysz mnie tak strzelać? - spytał, a ona spojrzała na niego zdziwiona. W życiu nigdy nikogo niczego nie uczyła. Nie umiała. Była na to zbyt niecierpliwa. Poza tym... czy on naprawdę nie powinien mieć czegoś lepszego do roboty? W razie czego bronić go będą żołnierze, a już strzelał na tyle dobrze, że, jej zdaniem, powinien dać sobie radę.

                - Z całym szacunkiem, ale nie wydaje mi się, abym była do tego najodpowiedniejszą osobą - odpowiedziała spokojnie i skinieniem głowy przywołała chłopaka, któremu oddała łuk.

                - Nalegam, Anielo - nie ustępował. Ona westchnęła. I co miała zrobić? Była jego gościem. Dziewczyną. Przymknęła na chwile oczy, aby się uspokoić, bo naprawdę miała mu ochotę powiedzieć, że powinien wracać do obowiązków, a jej dać spokój. Tyle, że zza krat celi w lochach na pewno nie pomogłaby Bashowi. A tam by trafiła, gdyby wyraziła swoje myśli na głos, w końcu obraziłaby króla.

                - No dobrze, Francis. Zobaczę, co robisz źle i spróbuję to naprawić. Ale niczego nie obiecuję.

***

                Był doprawdy zaskoczony tym listem. Nie sądził, że Bractwo, które opuścił rok temu tak szybko znów się o niego upomni. Ożenił się. Jego żona nosiła pod sercem ich pierwsze dziecko, a on musiał wyjechać. Znowu. I to tak daleko, bo do samej Francji...

                A najgorsze było to, że nie wiedział, po co. Napisano mu, że dowie się na miejscu, ale ma to związek z jego rodziną. Aniela wyjechała do ciotki kilka lat temu, niedawno ojciec posłał tam też i najmłodsza z rodzeństwa, Annę. Czy groziło im jakieś niebezpieczeństwo? Czy to o nie chodziło? Miał je bronić?

                Zbyt wiele pytań pozostawało bez odpowiedzi. Wiedział jednak, że musi tam pojechać, czy mu się podoba, czy nie. Odchodząc zdawał sobie sprawę, że nie da się w pełni przestać być Bratem. Że kiedyś w końcu los sprawi, że znów trafi w ten czy inny sposób na tą organizację. Wstąpił do niej jako dziecko. Ich ludzie byli wszędzie, jeden z Braci zauważył go na królewskim dworze. Chłopiec ćwiczył tam walkę na miecze, a że był dobry, to postanowiono spróbować. Trening zakończył szybko. Miał za sobą kilka misji, ale potem się zakochał i z błogosławieństwem ojca się zaręczył. Wybrał rodzinę zamiast służby, czego nikt nie miał mu za złe.

                Stali razem przed dworkiem, który zamieszkiwali. Podarował go im z okazji ślubu ojciec chłopaka. Dotknął policzka dziewczyny, uśmiechając się smutno.

                - Nie lubię kiedy wyjeżdżasz - powiedziała.

                - Wiem - skinął głową. Trudno było mu się z nią nie zgodzić. Była młoda, zakochana w nim po uczy, nieco przerażona porodem, a on musiał ją teraz zostawić. Ale nie miał wyjścia. Oczywiście, nie mógł jej wyjawić, dokąd jedzie i po co. Na szczęście, Katarzyna nigdy o to nie pytała. Nie interesowały ją interesy jej młodego męża, jego zajęcia. Ważne, aby był z nią, reszta się nie liczyła. Nie spodziewał się, że tak młodziutka, raptem czternastoletnia osoba, może być tak dojrzała i pełna oddania oraz ufności. - Wrócę najszybciej jak się da. Zostawiam cię pod opieką najlepszego medyka w okolicy, będzie dobrze, Kasiu...- przytulił ją. Nie było już mrozów, ale nadal bywały chłodne dni. I deszczowe. Nie cierpiał deszczu. Chyba, że mógł patrzeć na niego przez szyby okna. Wtedy deszcz był w porządku. Ale nie, kiedy czekała go droga i to tak daleka.

                - Uważaj na siebie, Piotrusiu - wyszeptała. Wspięła się na palce i pocałowała go. Była od niego sporo niższa. I bardzo drobna. Ciąże, o dziwo, znosiła całkiem dobrze, mogła spacerować, nie było jej ciągle niedobrze. Teraz jej brzuch był już mocno zaokrąglony, bo najpóźniej za dwa miesiące dziecko miało przyjść na świat.

                - Zawsze na siebie uważam - odparł rozbawiony, a potem musnął jeszcze ustami jej czoło i wskoczył na konia.  Posłał jej ostatni, pokrzepiający uśmiech i spiął pietami boki wierzchowca. Jechał długą aleją drzew prowadzącą do jego domu, a chłodny wiatr smagał jego twarz i rozwiewał blond włosy, tak charakterystyczne dla jego rodziny.

                Miał tylko nadzieję, że jego siostry nie są w niebezpieczeństwie.

***

                Czekała na niego w nieużytkowanej przez nikogo komnacie. Strasznie się denerwowała. Siedziała na łóżku, w samej koszuli nocnej, ciemne, gęste włosy miała jeszcze rozpuszczone. Zwykle splatała je na noc w warkocz, ale teraz nie miała do tego głowy. Zostawiła mu wiadomość. Miała nadzieję, że ją znalazł i przyjdzie. Wyłamywała nerwowo palce.

                Była już noc, widziała światło księżyca wdzierające się do komnaty przez okna. Nie zasłaniano tu kotar, w końcu nikt tu nie mieszkał, ani nie wchodził zbyt często.

                W końcu usłyszała jak otwiera się tajne przejście i ktoś wkracza do środka. Wstała i spojrzała na niego zdenerwowana. Miał na sobie szlafrok i koszule nocną, w ręku trzymał świece. Zmarszczył brwi na jej widok. Zwykle, kiedy się widywali, miała na sobie makijaż, włosy uczesane... była starannie przygotowana. Teraz stała przed nim niechlujna i roztrzęsiona. Oczywiście, nadal uważał ją za najpiękniejszą kobietę, jaką kiedykolwiek widział. Jednak nieco się zdziwił. Nie rozumiał, czemu nalegała na to spotkanie i skoro sama je zaplanowała, czemu była w takim stanie.

                - Francis... - wyszeptała, ale nie mogła powiedzieć nic więcej. Nie panowała nad sobą. Po prostu rozpłakała się niczym małe dziecko. Stał zaskoczony, patrząc na nią. W końcu jednak się otrząsnął. Postawił świece na stoliku nocnym i przytulił dziewczynę. Tak po prostu, aby było jej nieco lepiej. Chociaż wątpił, aby to cokolwiek pomogło.

                - Mil, co się dzieje? Czemu płaczesz? Stało się coś? - spojrzał na nią zatroskany. Nie sądził, że to kiedykolwiek usłyszy. Myślał, że na to też ma jakieś zioła, albo inne sposoby, nigdy w to nie wnikał.

                - Jestem w ciąży, Francis - wyszeptała. Cztery słowa. Tylko tyle powiedziała, a całe życie nagle mu się zawaliło. Bękart. Będzie miał nieślubne dziecko. Znowu. Chociaż zawsze zastanawiał się, mimo sympatii do Basha, jak ojciec mógł to zrobić jego matce. A teraz sam zrobił to swojej żonie, Mary. Nie potrafił jej już kochać, ale brak uczuć to jedno, a ranienie to drugie. Westchnął, przyciskając do siebie szlochającą nadal dziewczynę.

                - Ci... poradzimy sobie, Mil - powiedział cicho, chociaż sam w to nie wierzył. Matka nie da mu żyć z tego powodu. W końcu zdradził żonę, której przysięgał wierność. Catherine zawsze uważała syna za odpowiedzialnego i pełnego cnót, chociaż epizod z Lolą pokazał, że nawet on popełnia błędy. Tylko, że wtedy to była inna sytuacja. Myślał, że stracił wszystko, że Sebastian mu to odebrał, a jednocześnie czuł się wolny i to była jedna noc. Jedna! A z Mileną miał regularny romans. Co prawda, mógł zawsze skłamać, mimo, że tego nie lubił.

                W dodatku dziecko komplikowało ich plan. I to znacznie. Jak teraz mieli uciec i zniknąć? Będą musieli coś wymyślić, aby wyjść z tej sytuacji. Zaczynał się zastanawiać, czy to ma sens. Może powinien dać sobie z tym wszystkim spokój? Znaleźć Milenie męża i ją odesłać, a samemu skupić się na rządzeniu? To będzie trudna decyzja. Chyba najtrudniejsza.

                I potrzebował czyjejś rady. Więc kiedy udało mu się uspokoić roztrzęsioną dziewczynę i odprowadzić ją tajnymi korytarzami do jej komnaty, poszedł odwiedzić kogoś jeszcze. Najwyższy czas, aby znów zacząć z nim rozmawiać, tak jak dawniej. Potrzebował go, po prostu.

                Wszedł do komnaty brata przez ukryte przejście. Sebastian siedział przy stole razem z Anielą. Oboje mieli na sobie grube płaszcze, nieco mokre. Padał lekki deszczyk na zewnątrz. Grzali się przy kominku, jedząc kolację. Nie spodziewał się, że zastanie taki widok. Myślał, że jego brat będzie już leżał w łóżku, może czytał, może spał. Ale nie, że będzie jeszcze w ubraniu, w dodatku w jej towarzystwie. Od razu w jego głowie pojawiły się pytania. Gdzie byli? Dlaczego opuszczali zamek? I kim ona, do diaska, jest?

                - Francis...- powiedział zaskoczony Bash i wstał od stołu. Nie sądził, że ktokolwiek go odwiedzi o tej porze, a już zwłaszcza jego młodszy brat. - Stało się coś?

                Ona siedziała tyłem. Król dopiero po chwili dostrzegł leżące obok niej strzały w kołczanie i łuk oraz dwa krótkie miecze u jej boku. Nigdy nie widział takich ostrzy. Przywykł do prostych, długich mieczy rycerskich, którymi zawsze walczył. Również wstała i odwróciła się w jego kierunku. Miała na sobie coś na kształt zbroi lekkiej jazdy, tak by to określił. Chociaż ten pancerz nie przypominał żadnego, jaki kiedykolwiek widział. Nic już nie rozumiał. Czemu ta dziwna dziewczyna miała na sobie strój niczym jakiś wojownik? Czemu tyle czasu spędzała z jego bratem?

                - Chcę z tobą porozmawiać, Bash. Ale ty będziesz pierwszy. Powiesz mi, o co w tym wszystkim chodzi - patrzył na niego niezbyt zadowolony. De Poitiers zerknął na Anielę, a ta skinęła głową. Nie mieli wyjścia. Wyjęła zza pazuchy płaszcza poskładany list i podała go władcy.

                - Przeczytaj. Tu wszystko zostało wyjaśnione.

                Błękitne oczy Francisa szybko przesuwały się po linijkach tekstu. Powoli wszystko stawało się jasne. Była jego strażniczką, opiekunką. Przeszła pewnie jakieś szkolenia, dlatego dobrze walczy. I ma bliznę na twarzy. Poczuł ulgę, że już wie i nie musi snuć irracjonalnych domysłów o ich romansie.

                - Zgodnie z tymi słowami - uniósł list, który następnie spalił, aby pozbyć się dowodu. - Zapewne wiesz o czym chcę pomówić, prawda, Anielo? - spytał. Sebastian uniósł brwi, patrząc na nich, nieco zaskoczony wypowiedzią brata.

                Ta tylko się uśmiechnęła.

                - Wolę sformułowanie, że się domyślam, Francis. Nie czytam ci w myślach. Dlatego was zostawię - chwyciła jednak swój talerz z kolacją. - Dobranoc - rzuciła tylko na odchodnym, znikając w sekretnym wejściu do komnaty.

                - Napijesz się wina? - zaproponował Sebastian. - Coś czuję, że to będzie długa i trudna rozmowa, skoro nawiedzasz mnie w środku nocy bez zapowiedzi...

                - Tak, nalej mi - Francis zajął miejsce w fotelu przy kominku. Bash chwycił dwa puchary i postawił je na stoliku. Nalał do każdego z nich wina z ozdobnej karafki, a potem przysunął bliżej drugi z foteli, który zwykle stał przy biurku. Usiadł i spojrzał na brata.

                - Więc...? - chwycił kielich i upił łyk trunku, patrząc na monarchę uważnie, próbując domyślić się, co jest przyczyną jego wizyty.

                - Będziesz wujem. I musisz pomóc mi jakoś z tego wybrnąć - nie sądził, że wypowiedzenie kilki słów może być tak trudne. A jednak.

                - Domyślam się, że to nie Mary będzie matką - mruknął i upił nieco większy łyk. - Nie ożenisz się z nią, a aby jej reputacja nie ucierpiała, musi mieć męża. Powinieneś więc szybko znaleźć jej jakiegoś kandydata...

                - Wiem...pomożesz mi? - spojrzał na niego błagalnie. Na początku sądził, że Francis miał na myśli jedynie szukania tej dziewczynie męża. Ale widząc ten wzrok, domyślił się, o co chodzi. I nie do końca mu się to spodobało. 

______________________________________________

Przepraszam, że rozdział jest tak późno, chociaż obiecywałam go Wam na środę. Niestety Wen mi trochę uciekł, paskudny stwór. Mam jednak nadzieję, że mimo wszystko nie wyszło najgorzej i zaintrygował was kolejny, niekanoniczny pan oraz to, co Francis planuje względem brata. Z przykrością informuję, że teraz publikacje będą bardzo nieregularne, bo mam dość intensywny okres w życiu, a potem wracam już na uczelnię i nie wiem jak będę stała z czasem. Do napisania! :D