Rozdział 5

               Nie mogła zasnąć. Nie tylko dlatego, że w sali balowej wciąż grano muzykę dla najbardziej wytrwałych gości. Cały czas myślała o nim. Naprawdę dobrze się bawiła podczas balu. I chociaż początkowo powtarzała sobie, że jest tam, aby go chronić, w pewnym momencie stwierdziła, że chyba zaczęła go lubić. Był miły, czarujący, często się śmiali, do tego nie traktował ją tak jak inni mężczyźni. Zawsze była dla nich niewidoczna, ganiali się za jej młodszą, ładniejszą siostrą. A on cały czas był z nią. Tańczył z nią, rozmawiał, usługiwał przy stole... podobało jej się to. On jej się podobał. I te jego niesamowicie niebieskie oczy, przypominające jej barwą bezchmurne niebo. Mogłaby w nie patrzeć o wiele dłużej niż tę jedną noc...

                Zrezygnowana uniosła się na łokciu i zapaliła świece. Wsunęła nogi w miękkie pantofle i narzuciła na ramiona bogato zdobiony szlafrok. Bardzo cicho podeszła do ściany. Musiała być ostrożna, jeśli nie chciała obudzić młodej służącej, która spała w kącie jej komnaty. Zaczęła delikatnie pukać w ręcznie haftowane gobeliny, aż w końcu usłyszała inny dźwięk niż powinna. Drewno. Natrafiła na drzwi. Odsunęła nieco tkaninę i otworzyła je, by następnie zniknąć w ciemnym, wilgotnym korytarzu. Jeśli dobrze pamiętała, do komnaty Sebastiana powinna iść w lewo...

                Tylko sprawdzi, czy wszystko w porządku. Zapewne zastanie go śpiącego w jego własnym łożu. Przy stoliku nocnym będzie stała butelka wina i szklanka wody. Trunek pił przed snem, a wodę po przebudzeniu się. Czasami martwiła się, czy aby nie pije za dużo alkoholu. To było bardzo niebezpieczne. Miała takiego wuja, który potem pił codziennie, a pijany robił się agresywny. Zawsze się go bała, jako dziecko. Nie widziała go jednak od lat. Jakoś nigdy nie interesowała się, co się z nim stało. Po prostu pewnego dnia zniknął.

                Weszła ostrożnie do sypialni królewskiego bękarta. Zaskoczyło ją to, że ten jeszcze nie spał, chociaż za niedługo miało świtać. Spojrzał na nią znad czytanej książki i uśmiechnął się lekko. Miał już na sobie koszule nocną. Wstał, odkładając czytany tom na bok.

                - Stało się coś? - spytał, podchodząc do niej. Przywykł już, że dziewczyna pojawia się niczym duch : nagle i na krótko, często niezauważenie.

                - Nie... nie mogę spać i pomyślałam, że sprawdzę, czy u ciebie wszystko w... - urwała, zauważając postać za oknem - Bash, uważaj! - krzyknęła i pociągnęła go w dół. Sztylet wbił się w obraz nad ich głowami. Mężczyzna wskoczył do komnaty. Zauważyła, że miecz Sebastiana leży na jego biurku. Za daleko, aby po niego sięgnąć. Chwyciła swojego podopiecznego za koszule i wepchnęła w tajny korytarz, zatrzaskując za nim drzwi. Wyjęła ukryty przy łydce nóż i spojrzała na swojego przeciwnika - Kim jesteś? I czego od niego chcesz? - spytała, chociaż szansa, że otrzyma odpowiedź była równa zeru. Przez chwilę stali na przeciwko siebie, a potem on ją zaatakował. Zrobiła szybki unik, próbując dosięgnąć ostrzem karku mężczyzny, ale ten chwycił ją za uzbrojoną dłoń, a potem rzucił z całej siły dziewczyną w bok. Upadła przy biurku. Kiedy ten już był blisko drzwi, ona dobyła miecz zastępcy króla. Był dla niej nieco za ciężki, ale nie miała swojej broni, więc musiała się zadowolić tym, co było w zasięgu jej ręki.

                - Ale z ciebie tchórz, de Poitiers - naigrywał się z niego napastnik. - Trzęsiesz portkami, ukryty gdzieś jak mała dziewczynka, podczas gdy jakaś tłusta świnia cię broni!

                Poczuła falę wściekłości. Nienawidziła, kiedy ktoś jej tak ubliżał i to jeszcze w jej obecności. Miała dużo kompleksów, chociaż starała się robić wszystko, aby o nich nie myśleć. Ale ciągle porównywała się z innymi dziewczynami. Ładnymi, szczupłymi, posiadającymi gęste włosy. Nienawidziła swojego wyglądu i starała się robić wszystko, aby mieć inne zalety, skoro poskąpiono jej urody. Jednak  teraz poczuła falę wściekłości i zupełnie się zatraciła w tym uczuciu. Nie liczyło się dla niej teraz nic więcej, niż to, aby mężczyzna zapłacił za swoje. Siekała martwe ciało, jeszcze kiedy Sebastian wszedł do komnaty.

                - Uspokój się - powiedział, podchodząc do niej. Nigdy jej takiej nie widział. Zazwyczaj zachowywała się w takich sytuacjach niezwykle spokojnie, czasami zastanawiał się, czy faktycznie zabijanie jest jej aż tak obojętne. Jednak teraz, kiedy po prosu masakrowała szczątki swej ofiary, nieco nim wstrząsnęło. Nie tylko dlatego, że od zapachu wnętrzności, który wypełniał jego komnatę, zbierało mu się na wymioty. Aniela wyglądała teraz jak jakaś bogini zemsty. Miała obłęd w oczach i zachowywała się, jakby go nie zauważyła. Chwycił ją za ramiona. - Hej...spokojnie... - powtórzył. Miała w oczach łzy. - Już dobrze...dostał za swoje - wytrącił jej miecz z ręki, a ten upadł na podłogę. Krew tego mężczyzny była wszędzie - na posadzce, na ścianie, na koszuli nocnej dziewczyny.

                - Przepraszam, Bash, ja... straciłam panowanie nad sobą. Rzadko mi się to zdarza, naprawdę... - głos się jej załamał. Nie rozumiała tego, co się z nią ostatnio działo. Zawsze było tak, że wyznaczała sobie jakiś cel. I ku niemu dążyła, podporządkowując temu całe swoje życie. A teraz było tak, jakby nie mogła skupić się na jednym. Ukrywanie się stawało się coraz trudniejsze, te zamachy były częste, a ona nie zbliżyła się nawet o krok do rozwiązania zagadki, komu zależy na jego śmierci. Czuła się bezsilna i zagubiona. Nie przywykła do tego. Zwykle wiedziała co ma robić. W dodatku była zła sama na siebie, że tak łatwo dała się wytrącić z równowagi. Niestety, duma zawsze była jej słabością. Wystarczyło z niej zakpić, w mniej lub bardziej bezpośredni sposób, a dziewczyna wybuchała. Była choleryczką, łatwo się wściekała, ale równie szybko te emocje z niej uchodziły, a ona o nich zapominała. Zwykle jednak udawało jej się stłumić w sobie uczucia. Ukazywanie ich nigdy nie było bezpieczne, nie w takim miejscu jak to. Tutaj żyli ludzie, którzy widząc, że na czymś ci zależy, robili wszystko, aby to było dla ciebie nieosiągalne. 

                Sam był nieco przerażony tym wszystkim. W końcu stracił zupełnie poczucie bezpieczeństwa, zamachowcy byli dosłownie wszędzie, bał się nieraz nawet iść na stronę, w obawie o własne życie. Wiedział, że na jej barkach spoczywa ogromna odpowiedzialność. Musi go bronić, za wszelką cenę, nawet cenę własnego życia, bo jeśli go zabiją, to i ona straci życie. Bractwo coraz mniej mu się podobało. Te zasady były nieludzkie, jego zdaniem. A ona, mimo wszystko, była nadal młodą dziewczyną.           

                Objął ją swoimi silnymi ramionami i pozwolił, aby jej łzy moczyły jego koszule nocną.

                - Jesteś przemęczona... wróć do swojej komnaty i prześpij się - powiedział cicho.

                - Jestem cała brudna od krwi... pożyczysz mi czyste ubranie? I pozwolisz mi się obmyć? - spytała. Pokiwał głową i podszedł do komody. Wyjął z szuflady świeżą koszule nocną. Był wyższy od Anieli, ale tą konkretną sztukę służki za długo trzymały w ciepłej wodzie, przez co się nieco skurczyła, więc miał nadzieję, że będzie pasować. Podał ją jej.

                Spojrzała na niego uważnie.

                - Odwrócisz się? - spytała cicho.

                - Byłem żonaty. Serio sądzisz, że widok nagiej kobiety na mnie jakoś wybitnie działa? - spytał.

                - Jeszcze zwrócisz te swoje pieczone prosie, jak zobaczysz mnie bez ubrań - powiedziała, a on westchnął.

                - Naprawdę nie uważam, że jesteś najbrzydszą osobą w tym zamku - mruknął. Naprawdę tak sądził. Nie potrafił zrozumieć, czemu taka dziewczyna jak ona przejmuje się wyglądem. Była bystra, zabawna, miała cięty język i walczyła lepiej niż niejeden żołnierz. A mimo to, ciągle sama sobie ubliżała, chociaż, gdy robił to ktoś inny, to ją to bolało. Kobieca logika chyba już zawsze będzie dla niego zagadką. - Ale w porządku... - podniósł ręce, aby podkreślić swoją kapitulację i odwrócił się. Podeszła do niewielkiej półeczki, na której stała misa z wodą oraz ręcznik. Zdjęła z siebie brudną koszulę nocną i obmyła ręce, ramiona oraz twarz z krwi.

                - Prosiłam cię, abyś na mnie nie patrzył - warknęła zła. Naprawdę nie chciała, aby ktokolwiek widział ją bez ubrań. Miała już plan, że gdyby wyszła za mąż, to zawsze będzie gasić świece podczas wspólnych nocy z mężem. Absolutnie zawsze. W dodatku... Bash był pierwszym mężczyzną, który widział ją nago, poza medykami. To ją jeszcze bardziej onieśmielało. W końcu byli jak piękny i bestia. Miał żonę, podobno lady Kenna wcześniej była faworytą króla Henryka II, a to oznaczało, że musiała być urodziwa. I wyjątkowa, skoro dla niej władca zrezygnował z Diany. 

                - Nie podglądam przecież! - powiedział oburzony.

                - Tu jest lustro, BB - westchnęła, a on spuścił wzrok, rumieniąc się. Już się nie odzywał.

***

                Obudził się o świcie. Przez brudne okienko drewnianej chaty, w której mieszkał, widział już różowawą łunę światła poranku unoszącą się nad horyzontem. Uśmiechnął się lekko. To będzie dobry dzień. Czuł to w kościach. Wstał z drewnianego łóżka, które skrzypnęło, jak zwykle. Spał na sienniku, który był cienki i już wysłużony. Na wiosnę na pewno go wymieni. Już niedługo. Zima chyliła się ku końcowi. Widywał już pierwsze kwiaty, kiedy spacerował.

                Ubrał się ciepło. Mimo wszystko nadal było zimno, a on chciał udać się na polowanie. Nigdy nie potrafił określić, ile go nie będzie. Czasami wracał na obiad, czasami pod wieczór, a czasem biegał za zwierzyną kilka dni. Jednak mieszkali na skraju wsi, zapasy im się skończyły, a świeże mięso zawsze stanowiło miłą odmianę w diecie złożonej z ziarna i starej rzepy.

                Zabrał ze sobą łuk, który otrzymał od swojego opiekuna na trzynaste urodziny. To z niego ustrzelił swojego pierwszego jelenia. Pamiętał do teraz towarzyszące temu emocje. Spakował jeszcze dwa noże myśliwskie, trochę bandaży, cienki pled i odrobinę jedzenia. Tak przygotowany narzucił na ramiona gruby płaszcz i opuścił swój dom.

                Nie mieszkał z rodzicami. Ojca widział może z raz, jeszcze jako dzieciak i niewiele pamiętał z tego spotkania. Natomiast jego matka odwiedzała go przynajmniej raz w roku, właśnie zimą. Ale teraz nie przybyła, co go zmartwiło. Wiedział, że kobieta jest zajęta, ale zawsze o tej porze przyjeżdżała się z nim spotkać. Ukryto go tutaj, bo stwierdzono, że na dworze jest zbyt niebezpiecznie. Catherine de Medici na pewno pragnęłaby jego śmierci. Gdyby tylko wiedziała o jego istnieniu. Ale najwyraźniej nie wiedziała.

                Las był cichy i spokojny. Śnieg skrzypiał mu pod butami. Szedł tropem zajęcy, których ślady widział. Chciał ustrzelić chociażby jednego, odnieść go ludziom, którzy zajmowali się nim odkąd był niemowlęciem, a potem ruszyć dalej. Niech już dzisiaj zjedzą dobry obiad. Matka tłumaczyła mu kiedyś, że nie są to dla niego zupełnie obcy ludzie, jedynie dalsza rodzina.

                Dostrzegł ślady krwi. Zmarszczył brwi. Porzucił swoje plany i ruszył w innym kierunku. Tak jak się spodziewał, znalazł ofiarę krwawego rytuału. Mężczyzna wisiał powieszony za nogi na drzewie. Był martwy od kilku dni, jak sądził. Dostrzegł jednak, że był ubrany jak dworzanin. Pchnięty jakąś dziwną myślą zaczął przeszukiwać kieszenie jego płaszcz. Wyjął z jednej z nich list, złożony na czworo, niezapieczętowany. Rozłożył arkusz i zaczął śledzić tekst. Poznał pismo matki. Pisała, że skoro to czyta, to pewnie ona nie żyje. I w takim razie ma jechać na dwór.

                Poczuł się tak, jakby ktoś uderzył go z całej siły pięścią w brzuch. Nie mógł zapłać tchu. Wpadł w istną histerię. Płakał, krzyczał, wołał ją... nie chciał być sierotą. Mimo, że ich kontakt był tak ograniczony, naprawdę ją kochał. To było naturalne, że dzieci darzą matki miłością. I vice versa. Ale jej wizyty cieszyły go bardziej niż prezenty z okazji urodzin. To zawsze było coś wyjątkowego, oczekiwał tego z zapartym tchem i zawsze biegł ją przywitać już na drodze, nie mogąc powstrzymać ekscytacji. A ona ze śmiechem zsiadała z konia i tuliła go do siebie, głaszcząc po włosach. Nigdy nie znał równie ciepłej i cierpliwej osoby. Pozwalała mu na wszystko. Rozmawiali długo, o wielu rzeczach. Była nie tylko matką, ale też przyjaciółką, osobą, której mógł się zwierzać ze wszystkiego, a ona nigdy nie traktowała go z góry. Czasami wymieniali listy, ale rzadko. W końcu nie chciała, aby zbyt wiele osób o nim wiedziało. W końcu się otrząsnął i wstał. Ściskał papier w dłoniach, kiedy ruszył z powrotem do domu, zapominając o polowaniu. Cały dobry humor, który miał po przebudzeniu, ulotnił się w jednej chwili. 

                Wrócił do chaty, która przez piętnaście lat była mu domem. Powiedział o wszystkim swoim opiekunom, a ci się z nim zgodzili. Kobieta spakowała dla niego kilka rzeczy, a mężczyzna udzielił rad jak najszybciej chłopak trafi na zamek. Wyruszył, niepewny tego, co go tam czeka. Nie wiedział, czemu najpierw matka go ukrywała, a teraz kazała mu się ujawnić, ale wiedział, że ostatnią wolę zmarłego trzeba zawsze uszanować.

***

                Francis stał na polu łuczniczym. Lubił strzelać, szło mu to o wiele lepiej niż fechtunek, który był zdecydowanie domeną jego starszego brata. Trenował jak tylko miał chwilę czasu i warunki atmosferyczne mu sprzyjały. A teraz był właśnie taki dzień. Świeciło słońce, śnieg stopniał, a on nie miał dzisiaj o tej porze żadnych audiencji, co zdarzało się rzadko

                - Możecie przesunąć cele dalej? - spytał służących, a ci pobiegli spełnić wolę ich pana i przenieśli tarczę. Uniósł broń, wycelował i puścił strzałę. Ta nie trafiła w środek. Nieco go to zirytowało, zwykle mu się udawało. Ostatnio jednak tyle się działo, że był nerwowy, a to sprawiało, że ręce mu się trzęsły. Miał problemy z celowaniem. Usłyszał chichoty i odwrócił się. Nadchodziła Mary wraz ze swoimi dwórkami. Chichotały wraz z Lolą. Z tyłu orszaku żony dostrzegł nawet Sebastiana. I tą jego dziwną towarzyszkę. Młody król nie rozumiał do końca, czemu jego matka tak wtedy nalegała, aby powitać tą dziewczynę z honorami. Była córką jedynie polskiego wojewody, nikim na tyle ważnym. A jednak królowa matka uparła się, że to jej specjalny gość. Pytanie czemu ktoś, na kim zależy Catherine, spędza tyle czasu z Bashem? Powinni porozmawiać. Zaczynał martwić się o niego, co było dziwne, bo zwykle było zupełnie odwrotnie. 

                - I jak ci idzie? - spytała radośnie jego żona, podchodząc do niego. Pocałowała go w policzek. Miała na sobie ciemnoniebieską suknię ze srebrnymi haftami, a na nią narzucony czarny płaszcz wykończony lisim futrem. Według niego nie pasowało to do siebie za grosz, ale już dawno przekonał się, że dyskusja z kobietami na temat mody jest bezsensowna.

                - Nie najgorzej... tak myślę - powiedział i zerknął na brata, który szedł pod rękę z Anielą. Szeptali coś do siebie i chichotali, jakby znali się o wiele dłużej niż w rzeczywistości. Czyżby była jego faworytą? Nie... powiedziałby mu, prawda? Na tym polegał cały problem. Oddalali się od siebie, odnosił wrażenie, że z każdym dniem coraz bardziej. Jakby wyrastał między nimi gruby mur, ale Francis nie miał pomysłu jak go chociażby skruszyć. Tęsknił za wspólnym spędzaniu czasu, za rozmowach przy kominku z kielichem wina w dłoniach. Sebastian zawsze mu doradzał albo chociaż wyrażał swoje opinie, które blondyn cenił i brał pod uwagę przy podejmowaniu decyzji. Jednak ostatnio ich spotkania mialy charakter czysto formalny i rozmawiali jedynie o sprawach państwowych. Ich relacja przestała być braterska, a stała się bardziej relacją na lini król- zastępca króla, co naprawdę mu nie odpowiadało. Nagle człowiek, który nie raz ryzykował własne życie, aby ocalić jego, stał się dla niego zupełnie obcą osobą. 

                Stanęli obok nich. Wtedy do głowy królewskiego bękarta wpadł pewien pomysł.

                - Może urządzimy sobie małe zawody? - spytał, a blondyn spojrzał na niego zdziwiony.

                - Zawsze mówiłeś, że wolisz miecz niż łuk - zauważył.

                - Nie ja będę twoim przeciwnikiem. Tylko ona - Aniela spojrzała na niego zaskoczona

            - Nie sądzę, aby to był dobry pomysł - odparła - w końcu jakie mam szansę? - spytała, chociaż oboje wiedzieli, że to nie jest prawda. Strzelała o wiele lepiej niż Francis, w końcu była pełnoprawnym członkiem Bractwa. Tego tytułu nie otrzymywało się za nic. Trzeba było opanować wiele umiejętności, a to była jedna z nich. Zresztą, Bash nie jeden raz widział ją w akcji. Nie rozumiała jednak po co to robi. Chce zawstydzić własnego brata tym, że dziewczyna jest od niego lepsza?

                - Jesteś zbyt skromna - odparł. Chciał trochę się rozerwać i utrzeć nosa kuzynkom oraz siostrze dziewczyny. W końcu to nie one rozmawiały teraz z królem i królową. Stały z tyłu, wraz z innymi dwórkami i obserwowały to wszystko.

                - Nie... nie mam odpowiedniego stroju - powiedziała, chociaż było to kłamstwo, wszystkie suknie szyto tak, aby miała pełną swobodę ruchów. W końcu nie była na dworze dla przyjemności.

                - Możesz spróbować, lady Anielo - Francis uśmiechnął się do niej lekko i podał jej łuk. Ta niepewnie wzięła broń do ręki. - Cel nie jest za daleko? - spytał. Nie odpowiedziała. Spokojnie nałożyła strzałę na cięciwę, wycelowała... i trafiła w sam środek tarczy. Młody władca spojrzał na nią zaskoczony. Ta tylko się lekko uśmiechnęła i oddała mu łuk.

                - Panie... - powiedziała, a potem chwyciła Sebastiana za rękę i odciągnęła go na bok. Dwórki patrzyły na to wszystko ze zdziwieniem.

                - Słowo daje, de Poitiers, doigrasz się kiedyś... - mówiła, kiedy szli w kierunku zamku.

                - Przecież nic się nie stało... - wzruszył ramionami.

                - Upokorzyłam króla! Na oczach dworu! To się stało! Czy ty w ogóle czasem myślisz?!

           - Mogłaś chybić, skoro to taki problem - zauważył, a ona przystanęła nagle. Byli na dziedzińcu. Jakiś młody chłopak oddawał właśnie lejce od swojego konia stajennemu. Miał na sobie prosty strój, nieco zniszczony, ale zwierzę było w bardzo dobrym stanie.

                - Wiesz gdzie znajdę Sebastiana de Poitiers? - spytał stajennego. Ten spojrzał wprost w oczy zastępcy króla.

                - Tu jestem - powiedział i podszedł do dziwnego przybysza. Zobaczył gołowąsa, o bardzo jasnej cerze, dużych, niebieskich oczach i brązowych włosach, które układały się w fale. Zmarszczył brwi. - A ty coś za jeden? I czego ode mnie chcesz?

                Tamten tylko się uśmiechnął.

                - Miło mi cię w końcu poznać - padła odpowiedź - Jestem Anthony de Poitiers. Twój młodszy brat.

___________________________________________

No to mamy pierwszego, niekanonicznego pana! I to on widnieje na dzisiejszym obrazku pod rozdziałem. Idąc za radą Nox, postanowiłam jednak opracować zakładkę z bohaterami, chociaż szukanie dobrych zdjęć do wizerunków na pewno zajmie mi trochę czasu. Nie martwcie się, zadbam o to, aby braciszek dał Bashowi w kość, w końcu ja lubię dręczyć postaci w moich opowiadaniach. Zauważyłam też, że ja ustawię tekst nie na wyjustowany, ale wyrównany do lewej, to akapity mają równą wielkość, co mnie cieszy.I mniej przeszkadza mi nierówność tekst po prawej stronie, niż te 'tańczące' tabulatory. Wiecie o co chodzi. Kolejny rozdział, mam nadzieję, będzie w niedziele. Do napisania! :)