Rozdział 2

                Nie potrafił zrozumieć, co właściwie stało się w tej chacie. Jak tylko wrócił do zamku, poszedł porozmawiać o tym z bratem. Owszem, wiedział, że Francis ma teraz mnóstwo spraw na głowie. W sumie, to zawsze był zajęty. Ale Sebastian doskonale pamiętał, jak wyglądały audiencje i jakie to było męczące, a przede wszystkim nużące. Chyba tylko lekcje geografii były w jego życiu bardziej nudnym zajęciem. Nie cierpiał ich i cieszył się, że ma ich o wiele mniej niż młodszy, przyrodni brat. Och, ile to się zmieniło od czasów, kiedy byli chłopcami! Ich problemami były wtedy skupione wokół edukacji, ewentualnych ożenków, turniejów rycerskich, szat, dziewcząt...a teraz co? Jeden miał na głowie sprawy całej Francji, a drugiego ktoś bardzo chciał wysłać na drugi świat. Naprawdę tęsknił za tym okresem w życiu, kiedy przejmował się tym, że musiał nauczyć się recytować pieśni po łacinie. Teraz to i nawet Biblię by wyrecytował z pamięci w zamian za kilka spokojnych dni. Cóż, pomarzyć każdy może.

                Stanął przed gabinetem brata, ale strażnicy skrzyżowali halabardy, dając mu do zrozumienia, że najwyraźniej król nie chce, aby mu przerywano. Westchnął i strzepał sobie z ramion resztki śniegu. Czy wiosna kiedykolwiek nadejdzie, czy ziemię skuje wieczny mróz i zima nigdy się nie skończy?

                Usłyszał jakieś krzyki. Znał ten głos. Mary Stuart, królowa Szkocji, a od roku także i Francji, głośno i wyraźnie dawała do zrozumienia swojemu małżonkowi, co myśli o jego pomyśle wyprawy przeciw Hugenotom. Francis planował ją od dłuższego czasu, ale każdy, kogo zapytał o zdanie, zdecydowanie odradzał mu bardziej zdecydowanego działania. Szukano innego rozwiązania problemu protestantów, bardziej pokojowego. Po co mają ginąć ludzie? Zwłaszcza, że zazwyczaj najwięcej cywilów ponosiło śmierć. Odszedł kawałek od drzwi, w końcu nie chciał słuchać tego, co dzieje się w środku. Nigdy nie był zbyt ciekawską osobą. Czasami tego żałował, bo życie na dworze było bardzo specyficzne i nie raz przekonał się, że niektóre rzeczy wypadało wiedzieć. Wiedza była tutaj naprawdę potęgą. Na jej podstawie powstawały intrygi. I spiski. Może czas, aby zaczął płacić służbie za informacje? To było często praktykowane przez mieszkańców zamku.

                Stał przy oknie, obserwując uważnie dziedziniec. W pewnym momencie zauważył coś ruszającego się w cieniu murów. Niestety, rozpętała się mała zamieć, w dodatku była spora odległość i nie wiedział do końca co to lub kto to jest. Jednak przypomniał sobie tajemniczą postać, którą gonił. Ten ktoś ocalił mu życie. To jeszcze bardziej go zastanawiało. Nie rozumiał, kto i po co chciałby go ratować?

                W końcu drzwi od gabinetu króla otworzyły się. Maria wyszła z nich wściekła. Uprzejmie skinęła głową Sebastianowi, a potem poszła w kierunku swoich komnat. Pamiętał, jak bardzo był w niej zakochany przed rokiem. Był gotów zrobić dla tej dziewczyny wszystko, nawet sięgnąć po koronę, która mu się nigdy nie należała. A ona ostatecznie i tak wybrała jego brata... Ale pogodził się z tym. Nieco jednak unikał kontaktu z nią, chociaż, kiedy chciała, zawsze był gotowy jej pomóc.

                Francis wezwał go do siebie. Sebastian wszedł do gabinetu, w którym wyglądało tak, jakby przeszło przez niego tornado. Mapy, listy, dokumenty... leżały po prostu wszędzie. A na środku stał złotowłosy monarcha z bardzo bezradnym wyrazem twarzy.

                - Przynieście nam wina - powiedział do strażników, nim jego starszy brat zamknął drzwi. - Bo chyba chętnie się ze mną napijesz, prawda? Skoro to takie pilne, że czekałeś pod drzwiami tak długo, to na pewno masz ochotę...

                - Tak...dobrze mi to zrobi - odparł po chwili zastanowienia. Usiedli przy sporych rozmiarów, dębowym stole, który ich ojciec otrzymał w prezencie dawno temu. - Potrzebuję prywatnej straży - powiedział prosto z mostu. Jakoś zabawy w dworskie uprzejmości i owijanie w bawełnę nie były w jego stylu. Mówił prosto z mostu to, co myśli. Zdawał sobie sprawę, że tym też nie zyskiwał sympatii niektórych osób, ale mówi się trudno. Cenił sobie czas, swój oraz monarchy.

                - Prywatnej straży? - Francis spojrzał na niego nieco zdziwiony. - Po co ci ona? Wyruszasz gdzieś? Kolejne pilne wezwanie?

                - Nie...komuś zależy na tym, aby mnie zabić - padła odpowiedź. Ich rozmowę przerwał służący, który przyniósł im trunek. Król go odprawił i sam rozlał wino do pucharów.

                - Kto chciałby zabić ciebie? - zapytał Francis. Upił spokojnie łyk, rozkoszując się tym smakiem. Lubił wino. I pił je chyba zbyt często, chociaż mógł z czystym sumieniem powiedzieć, że nigdy nie był tak pijany, aby stracić nad sobą kontrolę. Po prostu w pewnym momencie robił się z niego wesoły lekkoduch, co było miłą odmianę, bowiem często przez wiele godzin musiał zachowywać się poważnie, niezależnie od sytuacji. Nie zawsze wypadało mu się śmiać, czy nawet uśmiechać.

                - Nie wiem, ale się dowiem. Szybko, mam nadzieję - odparł Bash, a potem pokrótce zrelacjonował zajście w wiosce. Francis zgodził się z nim i obiecał, że przydzieli mu straż.

                Sebastian spędził w gabinecie około godziny. Potem udał się do swoich komnat. Wino go rozgrzało, ale mimo to poprosił, aby przygotowano mu kąpiel. Zdjął z ramion płaszcz i powiesił go na krześle. Pozbył się także rękawiczek i butów. Usiadł koło kominka i czekał. Często czuł się samotny. Po prostu brakowało mu Kenny. Mimo wszystkiego, co zrobiła, on ją kochał. Tęsknił za jej śmiechem, za ciepłem jej ciała obok niego w łożu, wspólnymi posiłkami...potrzebował obecności drugiej osoby. Po prostu.

                Służba przygotowała balię z gorącą wodą. Wyprosił wszystkich z komnaty. Był baronem, zastępcą króla, ale nadal nie lubił, kiedy w jego pokojach kręciło się zbyt wiele osób. Zwłaszcza teraz.  Rozebrał się i z rozkoszą wszedł do ciepłej wody, do której w dodatku wlano nieco olejku zapachowego. Zamknął oczy, uśmiechając się błogo. Westchnął. Naprawdę zaczynał się odprężać. Chciał chociaż na chwilę zapomnieć o problemach, które zaprzątały jego umysł. Teraz był tego naprawdę bliski.

                Mężczyzna bez trudu otworzył ukryte za arrasem drzwi. Wyjął zza pasa nóż i podszedł do nieświadomego zagrożenia Sebastiana. Jedną ręką zakrył mu usta, a drugą przycisnął mu ostrze do gardła.  Ten jednak nie pozostawał bierny. Zaczął się szarpać, przez co został płytko skaleczony w szyję. Próbował ugryźć napastnika, ale ten miał założone grube rękawice. Nie miał jak wezwać pomocy, ale w pewnym momencie szarpanina się skończyła. Zbój padł martwy obok bali. Zastępca króla odwrócił się i ujrzał rąbek płaszcza znikający za arrasem. Szybko wyskoczył z wanny, narzucił na siebie szlafrok, ale tak jak poprzednio, ów cudowny obrońca znowu mu uciekł.

***

                Sytuacja wydawała się jej być beznadziejna. W ciągu tygodnia powstrzymała niemalże tuzin zamachów na życie królewskiego bękarta. Próbowano zabić go na różne sposoby. Trucizny, ataki w nocy, w kąpieli, przycinanie lin od żyrandoli... pełen wachlarz pomysłów skrytobójstwa. Była wyczerpana, ale przecież nie mogła powiedzieć w Bractwie, że zadanie ją przerasta. Musiała więc zmienić taktykę. Nie tylko go bronić, ale także zacząć szukać osób biorących udział w spisku. Zdobyła więc nadzwyczajne pozwolenie od Mistrza, aby wyjawić istnienie Bractwa Lwa królowi Francisowi oraz jego matce, Catherine de Medici. Udała się więc do tej pierwszej. Podejrzewała, że tak zdolna intrygantka na pewno posiada potrzebne jej informacje, lub znajdzie sposób na ich zdobycie. Czekała na nią wieczorem, w jej komnatach. Królowa, jak zwykle, wróciła późno do siebie. Wcześniej rozmawiała z obecnie panującą parą królewską, chociaż drażnił ją fakt, że ci niewiele robili sobie z jej rad. Spojrzała zaskoczona na intruza, który stał spokojnie przy oknie, tyłem do niej, okryty ciemnym płaszczem.

                - Nie wzywaj straży, królowo - powiedziała spokojnie. Dziewczęcy głos sprawił, że kobieta poczuła się jeszcze bardziej nieswojo. - Chcę porozmawiać. To bardzo pilna i bardzo delikatna sprawa, ale wierzę, że pomożesz mi wypełnić mą misję, Catherine de Medici - spojrzała na nią i zdjęła kaptur. Miała okrągłą twarz, nawet ładną, ale poza bliznami po ospie miała też okropną szramę na policzku.  Zielone oczy obserwowały uważnie królową, która nalewała sobie ze spokojem wina do pucharu. Zawsze miała w swoich pokojach co najmniej jedną butelkę tego trunku. Blond włosy dziewczyny były proste i niezbyt gęste. Na pewno nie można byłoby nazwać jej piękną, chociaż była to postać intrygująca, zważywszy, że na plecach miała kołczan pełen strzał i łuk, a przy pasie dwa krótkie miecze.

                - W porządku... ale powiedz coś za jedna i jak na Boga się tu dostałaś? - spytała królowa, siadając w fotelu. Oczywiście, mogła wezwać straż, ale postanowiła wysłuchać swojego gościa.

                - Mam na imię Aniela... a reszty dowiesz się stąd, pani - podała jej list. Catherine rzuciła okiem na pieczęć. Nie znała jej. Przedstawiała skrzyżowany miecz i strzałę oraz lwa. Przełamała ją i zabrała się za lekturę. Była nieco zaskoczona tym, że istnieje taka organizacja. Międzynarodowa. I dość stara. Spojrzała na dziewczynę niepewnie. Zwinęła list i wstała. Kluczykiem, który zawsze nosiła przy sobie, otworzyła szufladę biurka i tam schowała pismo.

                - Kogo masz bronić? - spytała krótko. Tylko w sumie to ją interesowało. Chodziło o nią? Jej syna? Królową Marię?

                - Sebastiana de Potiers - odparła. - Ale potrzebuję pomocy waszej wysokości...

                - W ochronie bękarta mojego męża? - prychnęła. - Jestem pełna entuzjazmu, przecież jego życie tak bardzo leży mi na sercu... - powiedziała ironicznie.

                -Och, nie wątpię. Nie cierpisz go. To jest raczej oczywiste i nie podlega dyskusji... jednakże w całej Francji nie ma drugiej osoby, która tak jak ty zna się na intrygach i spiskach. Na pewno masz swoich szpiegów. Nie musisz zaprzeczać. Wiemy, że ich masz. Proszę, abyś pomogła mi tylko ustalić, kto dokładnie stoi za tymi atakami. Nic poza tym - spojrzała na nią uważnie. Próbowała z jej twarzy odczytać emocje, ale królowa po mistrzowski je ukrywała.

                - A co ja będę z tego miała? - padło pytanie. Tak, była na to przygotowana. Westchnęła.

                - Mój ojciec to wpływowy szlachcic. Mam niedługo przyjechać oficjalnie na dwór, szukać męża. Więc jeśli będziesz chciała, sama wybierzesz mi małżonka, wedle własnego upodobania. A na pewno znajdzie się ktoś, wobec kogo masz dług wdzięczności...- wiedziała, że był taki hrabia. Który miał młodego syna. Catherine zrozumiała delikatną sugestię. Pokiwała głową i pożegnały się.

***

                Kolejnego dnia zastępca króla znowu otrzymał pilne wezwanie do jakiejś wioski, tym razem oddalonej o kilka dni drogi od zamku. Niechętnie tam wyruszył. Miał ze sobą strażników, teraz już bez nich nie podróżował. Jechanie za nimi niepostrzeżenie było szalenie trudne. Nie chciała na razie zostać wykryta. Owszem, Bractwo pozwalało, aby chroniona osoba wiedziała o tym, że ma swojego Wojownika, ale na razie wolała działać w ukryciu. Spędził tam kilka dni. Musiał wydać wyrok śmierci na pewnego człowieka, który okradał nagminnie innych. Nie lubił tego robić, ale prawo było prawem. Nic nie mógł z tym zrobić. Wracali bocznym szlakiem, aby zaoszczędzić kilka dni. Chciał jak najszybciej wrócić do zamku. Był zmęczony tą wyprawą. Ona zauważyła tych zbirów, ale nim zdążyła zbliżyć się do orszaku na tyle blisko, aby ich ostrzec, doszło do ataku. Wyjęła z kołczanu łuk i nałożyła cięciwę. Strażnicy walczyli dzielnie, ale padali jak muchy. A ona musiała bronić Sebastiana, za wszelką cenę. Zaczęła strzelać. Bez trudu zabiła napastników, a ci, którzy nie padli od jej strzał, uciekli. Królewski bękart też walczył, jednak szybko został zraniony w nogę.

                - Nic ci nie jest? - spytała, po czym zaczęła wyjmować te strzały, które były jeszcze w całości z ciał mężczyzn. Ocierała groty o śnieg. On czuł na sobie jej wzrok, chociaż nie widział go spod kaptura. Był zdziwiony tym głosem. Owszem, owy łucznik był niezbyt wysoki i drobny, ale...

                - Jesteś dziewczyną - padło stwierdzenie z jego ust. Zdjęła kaptur z głowy. Spod ciemnego, grubego materiału na jej ramiona spłynęły pasma długich, blond włosów. Uśmiechnęła się nieco półgębkiem.

                - Bystry jesteś - powiedziała sarkastycznie, zbierając dalej swoje strzały. Robiła to bardzo sprawnie, widać, że nie jest delikatną dwórką, ma siłę i w ogóle nie brzydzi się dotykać ciał.

                - Zabiłaś ich - dodał po chwili. Powaliła dwunastu mężczyzn. Strzelała albo w szyję, albo w oko. Był pod wrażeniem, niejeden łucznik nie dałby rady. Ani razu nie chybiła.

                - Kolejne trafne spostrzeżenie. Macie we Francji jakiś konkurs na najbystrzejszego bękarta? Czy to twoja natura? - znów spytała z wyraźną ironią. Niepewnie wstał i przycisnął rękę do zranionego uda. Podeszła do niego. Wyjęła z niewielkiej torebki przy pasie kawałek płótna i podała mu go.

                - Masz, zrób sobie opatrunek... do zamku nie jest już daleko, dasz radę sam dojechać, prawda? - tym razem w jej głosie dało się słyszeć troskę. Ta sytuacja nie mogła być chyba jeszcze dziwniejsza.

                - Kim jesteś? I czemu wcześniej ze mną nie porozmawiałaś?

                - Oh, mój drogi BB... wiele rzeczy o mnie nie wiesz. Ale wkrótce znowu się spotkamy, zapewniam cię - powiedziała spokojnie. Uniósł do góry jedną brew.

                - BB? - powtórzył, nie rozumiejąc, o co jej chodzi.

                - Bystry Bash - roześmiała się - wybacz, lubię nadawać ludziom z mojego otoczenia dziwne przydomki - dodała. Zagwizdała, a jej klacz posłusznie przycwałowała bliżej. Dziewczyna bez trudu wspięła się na siodło. Była niższa od swojego rozmówcy. Jednak nie wyglądała jak kobiety, które spotykał na dworze. Bez trudu można było dostrzec jej siłę i mocną budowę ciała, dość mało kobiecą.

                - A jak ty masz na imię, mój tajemniczy aniele stróżu? - on również zajął miejsce w siodle. Z jego oddziału nikt nie przeżył. Będzie musiał posłać ludzi po ciała, nie mieli możliwości ich teraz ze sobą zabrać.

                - Aniela - odparła, a potem uderzyła końskie boki piętami. Wspólnie ruszyli do zamku. 

_______________________________________

Kolejny rozdział za nami. Mam nadzieję, że bloga czyta więcej niż 3 osoby, które dały o sobie znać w komentarzach. Bardzo dziękuję fanpage'owi Reign Polska za opublikowanie na facebooku informacji o tym opowiadaniu. Wyszło nieco dłużej niż sądziłam, ale skoro w tym tygodniu to jedyna notka, to niech i tak będzie, zwłaszcza, że obiecałam Monte rozmowę Basha z Anielą. Do napisania następnym razem :)