Prolog

początek stycznia           

     Niedawno hucznie obchodzono koniec starego roku i początek nowego. Bal był wspaniały. To Mary, królowa Szkocji, wymyśliła maskaradę, której tematem miała być rzymska mitologia. Para królewska, oczywiście, przebrała się za Jowisza i Junonę, w końcu w całym kraju nie było nikogo, kto miałby większą od nich władzę.

    Mimo szerokiego uśmiechu na ustach, który, podczas trwania zabawy, nie schodził mu z ust, Francis czuł się okropnie. Marzył o swoim ciepłym, miękkim łożu i śnie, jednak wiedział, że jeśli nadal chce ukrywać swoją chorobę przed dworem i całym społeczeństwem, nie może wyjść.

     Odruchowo szukał wzrokiem swojego starszego brata, chociaż wiedział, że Sebastian zapewne spędza ten wieczór w zaciszu własnych komnat, mając jako towarzyszkę butelkę dobrego wina. Zaledwie dwa dni wcześniej papież udzielił mu rozwodu z Kenną. Udowodniono, że małżeństwo było wymysłem szalonego króla, a w dodatku zdrada, której dopuściła się młoda lady, również uderzała w mentalność Kościoła. I chociaż Sebastian sam pisał do Piusa IV w tej sprawie, nadal miał wątpliwości co do słuszności tej decyzji. W dodatku naprawdę kochał Kennę. Ale nie mógł jej tego wybaczyć. Może i samą zdradę czy nawet bękarta, którego nosiła, jeszcze byłby w stanie zaakceptować, ale to, że zamiast mu o tym powiedzieć, zaciągnęła go do łóżka, aby potem wmawiać mu, że to on jest ojcem... nie. Nienawidził intryg. Tego przebaczyć nie mógł. Nigdy by nie zapomniał.

    Sebastian zastanawiał się, co stało się z jego matką. Ich ostatnie spotkanie było niezbyt przyjemne, prawie się jej wyrzekł, kazał jej wyjechać... ale teraz żałował i chociaż wypisywał do Diany listy, ta na żaden nie odpisała. Zaniepokoiło go także to, że podobno jej posiadłość w Paryżu była pusta. Sąsiedzi mówili, że właścicielki nie było tam od pół roku. Zatem co się stało z byłą królewską faworytą? Przecież nie rozpłynęła się w powietrzu. I chociaż gdzieś w jego podświadomości zaczął odzywać się cichy, ponury głosik, nie chciał go słuchać. Chyba ostatnio zbyt wiele rozmyślał. Postanowił, że przestanie martwić się niepotrzebnie o wszystkich i wszystko. Powinien skupić się na pracy. Na swoich obowiązkach. Z takim oto postanowieniem rozpoczął kolejny rok.

    Starał się, jak mógł. Zajmował się różnymi sprawami - od tych błahych po naprawdę poważne. Czasami pochłonięty pracą zapominał o jedzeniu czy śnie, co szybko odbiło się na jego wyglądzie. Był blady i nieco schudł. W końcu Francis wymusił na nim po dwóch tygodniach przerwę. Zabronił mu opuszczać zamek i zajmować się sprawami królestwa i poddanych.

    - Przemęczony i tak jesteś nieefektywny - powiedział, kiedy Bash zapytał go o powód takiej decyzji. - Wypocznij przez kilka dni. Wyśpij się. Naprawdę, Francja przez to nie upadnie - przekonywał go blondyn, a Sebastian w końcu mu uległ.

     Wrócił do swojej komnaty i zobaczył na stole list, bez pieczęci. Na pewno nie było go tutaj, kiedy wychodził spotkać się z bratem. Zdjął z siebie płaszcz i podniósł wiadomość. Napisano ją w pośpiechu, a autor pisał bardzo niewyraźnie, dość mocno przyciskając pióro.

     Nie ukryjesz się przed nami. Wkrótce nadejdziemy. I nawet Twój brat Cię nie ochroni. 

_____________________________________________

Jestem zwolenniczką krótkich i zwięzłych prologów, które mają zachęcić do czytania reszty fan fiction, dlatego zaznaczam, że rozdziały będą już miały o wiele więcej słów. Jeżeli są jakieś błędy, to bardzo przepraszam, ale może się to zdarzyć każdemu, prawda?

Nie planuję stworzenia zakładki z opisami bohaterów. Byłoby tam za dużo spoilerów, poza tym nie potrafię dopasować wizerunków do postaci niekanonicznych, a nie chcę Wam przekłamywać ich obrazu.

Bardzo proszę o pozostawienie jakiegokolwiek komentarza, chcę zobaczyć ile osób to czyta. Jeśli ktoś chce być powiadamiany o kolejnych publikacjach zapraszam do "Księgi Czytelników". Pierwszy rozdział pojawi się wkrótce :)